Wandelen in Monfragüe Nationaal park

Het voorjaar is de perfecte tijd om een bezoek te brengen aan het Nationale Park Monfragüe in de Extremadura. Dan kun je er genieten van het uitbundige bloemenkleed op de Dehesa, prachtige wandelingen maken en de enorme vogelrijkdom bewonderen. De maanden april en mei zijn dan ook populaire periodes voor een bezoek aan deze bestemming.

Maar ook in het (late) najaar is het hier goed toeven, met haar zachte temperaturen, mide avondlicht, de geur van kruiden en fruit en de migratie van vogels naar het zuiden die hier een ‘tussenstop’ maken, zoals de duizenden kraanvogels in oktober en november.

Lees hieronder over het Monfragüe Nationale park en een leuke wandeling die wij hier maakten !

Het Monfragüe Nationale park

Het Monfragüe Nationale park, één van de 15 Nationale Parken van Spanje, werd pas in 1997 als zodanig uitgeroepen. En in 2003 door Unesco als biosfeerreservaat op haar lijst gezet. Al jaren heeft het een magische klank voor mij, dit gebied met die mysterieuze naam. (De Arabieren veroverden dit grondgebied in het jaar 713 en noemden het Al-Mofrag wat ‘de afgrond’ betekent). Een ‘must’ voor iedereen die naar Midden Spanje op reis gaat vanwege haar vogelrijkdom.

Een toevluchtsoord voor Iberische lynx en Spaanse keizerarend. In Monfragüe leeft de grootste populatie monniksgieren ter wereld maar we zagen samen met Raül van Monfragüe Vivo ook de aasgier, bijeneters, rode wouw, vale gieren, scharrelaars, blauwe rotslijsters, rode patrijzen en ontelbare ooievaars, waaronder de prachtige, zwarte ooievaar, om maar een paar te noemen.

Het park is steeds populairder bij vogelaars en men neemt maatregelen om de kwetsbare natuur te beschermen en het evenwicht te herstellen, zo worden de eucaliptus en den weer verwijderd en ‘oerbomen’ geplant.

Ontmoeting tussen de rivieren de Taag en Tietar

Monfragüe is geen berggebied met dramatische, spitse toppen zoals de Picos de Europa of de Sierra de Gredos (waarvan je de spectaculaire, besneeuwde toppen in de verte ziet).

Het hart van de Monfrague is een kloof, door de tijden heen gevormd door twee prachtige rivieren: De machtige Taag en de Tietar.

Het water heeft door de tijd kloven uitgesleten waar ontelbare roofvogels nestelen in steile rotswanden, zoals bij de befaamde ‘Salto de Gitano’.

De uitgestrekte dehesa van Monfragüe

Aan de voet van de beboste hellingen ligt een uitgestrekte dehesa waar zwarte iberico varkentjes rondscharrelen tussen de kurkeiken.

Het lager gelegen gebied tussen die twee rivieren ziet eruit zoals ik me het paradijs voorstel. Grazige, glooiende weiden, oude bomen die schaduw geven, bloemen en geurige kruiden, een eindeloze hemel erboven met wat verdwaalde wolken, het geluid van murmelende beekjes en het getjilp van de talloze, kleine, kleurrijke en vliegensvlugge bijeneters. En op deze zondag geen andere mensen. Dat is bijna het fijnste. Laat mij hier maar achter. Ik ga even zitten luisteren en ruiken en kijken. (Op de foto hieronder met vriendin Karen)

Een wandeling langs de Taag

We maakten in Monfragüe een prachtige wandeling van ongeveer 2,5 uur (7,5 km) door een heel afwisselend landschap, deels open, deels door loofbossen langs beekjes en prachtig uitzicht vanaf de Cerro Gimio over de Taag, de Salto del Gitano en de beekjes Barbaón en Malvecino.

De wandeling is goed te doen voor iedereen met een beetje conditie, doe wel schoenen met profiel aan en iets op je hoofd. Neem genoeg water mee als je midden op de dag gaat wandelen, de eerste helft is vrij open. Wij gingen einde van de middag (het was heel warm die dag!) en waren tegen de avondschemering terug, een favoriet moment om vogels te horen. (net als in de vroege ochtend natuurlijk!)

Wandeling Ruta Verde, Cerro Gimio. P.N. de Monfragüe – 7,5 km

Het startpunt van deze wandeling is het piepkleine dorpje Villarreal de San Carlos. Hier is het bezoekerscentrum van het park, een paar restaurantjes en veel plek om je auto achter te laten. Steek de doorgaande weg (EX208) over en zoek de paaltjes met de groene markering. Hier begint de wandeling. De eerste 800 meter is een brede zandweg en daarna wordt het een smal, goed gemarkeerd pad langs de beboste flanken van een heuvel.
Nu, in het voorjaar een kleurrijk kleed van bloemen met uitbundige bossen wilde lavendel, en stuiken Flor de Jara (Cistus ladanifer), de eendagsbloem, waar Chanel parfum van maakt. Hier groeit de es, madroño, (aardbeibomen) cornicabra’s (terpentijnboom), sprookjesachtige, met grijs mos ‘behaarde’ eiken. Af en toe vang je een glimp op van de Taag en je hoort in de verte het geluid van beekjes en de rio Malvecino. Het pad gaat op een gegeven moment naar rechts en naar beneden waar je de rio Malvecino oversteekt. Prachtig plekje waar we een otters in het water zagen duiken (ik heb alleen de plons op de foto!) en heel veel vogels hoorden.
Houten bruggetjes en relingen ‘vergemakkelen’ vanaf hier de wandeling. Nu krijg je op een gegeven moment een aantal borden waar je kunt kiezen of je naar boven (de Cerro Gimio) gaat of de kortere weg via Umbria naar Villareal. Uiteraard moet je via de Cerro Gimio want het uitzicht boven is zeer de moeite waard – dit was al in de bronstijd een belangrijk uitkijkpunt, er staan de restanten van een Romaanse uitkijktoren en is ook een favoriete spot voor vogelaars.
Neem hetzelfde pad weer naar de voet van de Cerro en vervolg de markering. Bij de Fuente de Malvecino is een ‘area de descanco’ een picknickplaats. Hier vind je ook een hele oude stenen brug. Op een gegeven moment kom je op een wat bredere, verharde weg die leidt naar een open plek met informatieborden over de flora van deze regio. Volg vanuit hier de route terug naar het dorpje.